Delen in het feest van de liefde

Jessie en Kevin wonen met hun twee zoontjes, Andreas en Marcus op de Keiberg in Massemen. 

Ze werden uitgenodigd naar aanleiding van ‘Valentijn Anders’ om elkaar te ontmoeten, samen na te denken over hun relaties, samen te bidden en samen aan tafel te gaan. Het werd een deugddoende ervaring.

Wij gingen hen interviewen. 

Hebben jullie het geloof van thuis uit meegekregen ?

Kevin en Jessie: We zijn van thuis uit niet gelovig. We deden onze eerste communie en werden gevormd maar daar bleef het bij.

Jessie: Ik had een moeilijke jeugd. Ons gezin werd begeleid door Broeder Luc. Hij heeft zich over ons gezin ontfermd. Doordat hij het geloof voorleefde bleef ik toch contact houden met en bleef ik respect hebben voor het geloof.

Hoe zijn jullie terug deel gaan uitmaken van de geloofsgemeenschap in de Gabriëlparochie ?

Jessie en Keven: Na het gesprek met deken Yvan als voorbereiding voor onze trouw, we zijn op 24 februari vier jaar getrouwd, zijn we langzaamaan naar de kerk gegaan. En sindsdien kijken we uit naar de zondagsviering. Het brengt ons rust, we staan stil bij ons leven en wanneer je de vredeswens uitspreekt is dit een écht gebaar. We voelen ons verbonden met de geloofsgemeenschap en dat geeft vreugde.

Tijdens de lockdown hebben we de wekelijkse ontmoetingen gemist. Een goed jaar geleden hebben we een ongeboren kindje verloren. We konden ons verdriet met bijna niemand delen en ook niet met wie we wekelijks ontmoeten tijdens de zondagsvieringen. We voelden ons wat alleen. Gelukkig hadden we mekaar. Op 24 december keken we naar de middernachtmis op TV en hadden we een dubbel gevoel. Er was enerzijds vreugde voor de geboorte van Christus en anderzijds hadden we verdriet. Maar ons geloof gaf sterkte en steun tijdens het verwerkingsproces.

Nadien werden we terug zwanger en drie weken geleden is Andreas geboren en dit is een ware zegen voor ons. Als we kunnen gaan we regelmatig terug op zondag naar de viering.

In onze vriendenkring zijn we open over ons geloof en sommigen vinden het vreemd dat we nog naar de kerk gaan. Maar we schamen ons niet en getuigen over ons geloof.

Hoe was jullie ervaring met de ontmoeting met de  bisschop Lode ?

Kevin en Jessie: We werden samen met 9 andere koppels ontvangen in het salon in het bisschopshuis. Het was een warme ontvangst. We stapten binnen en we voelden ons thuis, welkom. We werden ontvangen door bisschop Lode en door medewerkers van CCV (centrum christelijk vormingswerk), Geert en Matthias. We kregen de kans om de andere koppels rondom ons te ontmoeten en in gesprek te gaan. 

De bisschop vertelde: ‘Jullie zijn hier als koppel, ik ben hier alleen maar ik voel mij niet alleen. Ik ben hier samen met God. Ook ik heb net als jullie al keuzes moeten maken. Jullie kozen voor je partner. Twee jaar geleden werd ik via de paus aangesproken door God om hier in Gent bisschop te worden. Ik heb ‘ja’ gezegd. Het was een moeilijke keuze want als monnik in Orval leefde ik in alle rust en stilte en nu komt er heel veel op mij af. Ik liet ook als abt mijn gemeenschap in de steek maar ik kon niet anders dan ja zeggen.’

Af en toe was het verhaal van de bisschop doorspekt met een grapje en dat vonden we wel verrassend en toch ook écht menselijk.

Na de verwelkoming gingen we samen met de bisschop, zijn medewerkers en de andere koppels naar het Sint-Baafshuis voor het avondmaal. Aan tafel was het een gesprek met gelijkgezinden. Het deed goed. Het is niet alledaags dat we in gesprek kunnen gaan over ons geloof. Iedereen had een eigen invulling en ging een andere weg. Boeiend om dit te horen.

Het was vreemd en toch ook weer niet om met mensen die je nooit eerder zag zo een diepgaand gesprek te kunnen voeren. De kaartjes op tafel met mogelijke gespreksonderwerpen waren niet nodig.  Het gesprek verliep heel vlot.

Tussen het hoofdgerecht, een lekker quiche’, en het dessert, een taart gemaakt door Sint-Gregorius Gentbrugge, was er ruimte voor gebed en een lied.  De bijbeltekst 1 Korintiërs 13, 1-13, die wij zo inspirerend vinden, stond centraal:

Al spreek ik met de tongen van engelen en mensen: als ik de liefde niet heb, ben ik een galmend bekken of een schelle cimbaal. Al heb ik de gave der profetie, al ken ik alle geheimen en alle wetenschap, al heb ik het volmaakte geloof dat bergen verzet: als ik de liefde niet heb, ben ik niets. 

Het was middernacht toen we thuis kwamen. We waren een klein beetje zenuwachtig maar de avond was zo gemoedelijk en hoopvol. We stonden stil bij het leven en de liefde in zijn ruimste vorm. We hopen dat het initiatief ooit herhaald wordt, misschien dekenaal, parochiaal. We staan er voor open.

Als jullie zouden moeten afsluiten met één zin

Jessie: God, geloof is mijn kracht.

En ze herpakt zich: Kevin is mijn kracht. Hij is de ware in goede en kwade dagen. Hij is de nummer één in mijn leven. En samen met hem kinderen krijgen is een geschenk.

(En de interviewer zweeg)

(EDK)