Vroeg of laat wordt ieder mens geconfronteerd met ziekte. Dikwijls komen ingrijpende levensvragen naar boven: waarom ik? Het kan een mens brengen tot revolte tegen God of juist de aandacht aanscherpen voor het wezenlijke. Eigenlijk wil niemand ziek zijn en lijden. Voortdurend zoeken mensen dan ook naar middelen om pijn en lijden te verzachten. De liefdevolle en attente nabijheid van medemensen betekenen voor een zieke heel veel. Met een opbeurend woord en liefdevolle zorg wordt de zieke uit zijn isolement gehaald.
Jezus geeft zijn kerk deze opdracht mee. Zoals Christus moeten we zorgend omgaan met zieken hierop is het ziekensacrament geënt.
De ziekenzalving verbindt en verenigt de zieke ook met de Gekruisigde en lijdende Heer. Jezus Christus is solidair geworden met de mens ook in pijn, lijden en dood. Ook op de weg van lijden en ziekte ontmoet men Christus. Het gelovige gebed zal de zieke ‘redden’ en ‘oprichten’ volgens de Jakobusbrief. Hier worden paaswoorden gebruikt. De zieke zal opstaan en opgericht worden tot eeuwig leven. Hier weerklinkt de toezegging: het wordt Pasen voor de zieke!
De ziekenzalving is de laatste sacramentele zalving in het leven van de christen (vandaar de oude benaming: ‘laatste oliesel’). Ze voltooit de zalvingen van doopsel en vormsel die de christen reeds op de weg van het eeuwig leven hadden gezet. Toch is de ziekenzalving niet het sacrament van de stervenden. Men kan ze ontvangen telkens men ernstige gezondheidsproblemen ondervindt of in levensgevaar terecht komt. Naast de ziekenzalving is er het viaticum (of: teerspijze: spijs voor de reis), de communie voor de stervenden. Deze ontmoeting met de levende Heer begeleidt de zieke op zijn laatste reis. ‘Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt, heeft eeuwig leven en Ik zal hem doen opstaan op de laatste dag’ (Joh 6, 54)
Klik hier voor contact omtrent een ziekenzalving van de parochies.