Het was vorig jaar, op een zaterdag in de late namiddag in oktober. Het schemerde al toen ik aanbelde aan een deur om een brief af te geven. De man die de deur opendeed, keek mij argwanend aan. Ik vreesde dat hij ze onmiddellijk weer ging dichtdoen, maar ik zei nog vlug dat ik kwam voor Kerk en leven. De deur ging plots wat meer open. ‘Ben jij ook van de Kerk’, vroeg hij mij, met nog enige achterdocht in zijn stem.
Of ik van de Kerk was, kon ik moeilijk bevestigen. Het was zo’n directe, maar tevens eerlijke en alomvattende vraag. Ik weet niet of mijn antwoord hem geruststelde toen ik zei dat ik af en toe wel eens iets voor het parochieblad schreef. De aarzeling verdween en er verscheen zelfs een glimp van verstandhouding op zijn gezicht.
Ik gaf de bewuste brief af en vroeg of hij zich opnieuw wou abonneren. Dat moest hij eerst bespreken met zijn vrouw, maar die was niet thuis. Hij nam de brief uiteindelijk aan en als afscheid zei hij plots: ‘tot morgen dan!’. Ik was verrast en zei nog dat ik geen geld kwam ophalen, dat hij dat moest overschrijven, maar hij voegde er onmiddellijk aan toe, ‘wel morgen, in de mis, gij zijt toch van de Kerk’!
Ik kende de man niet persoonlijk, het was de eerste keer dat ik hem had ontmoet. ’s Anderdaags op zondagmorgen zag ik hem zitten in de kerk. Zeer onopvallend, in een zijbeuk, wat weggestoken achter een brede pilaar. Hij had mij blijkbaar ook gezien, want na de communie, in het voorbijgaan naar zijn plaats, keerde hij zich plots naar mij en zei half luid, ‘het komt in orde met het parochieblad, voor mijn vrouw is het goed.’
Vorig jaar dacht de uitgever, want ook het parochieblad heeft een uitgever, dat de herabonneringen bijna automatisch zouden verlopen zonder nog brieven rond te delen. Dat liep echter niet zoals gepland en in allerijl moesten een aantal mensen ‘van de kerk’ toch nog rondgaan. Gelukkig eigenlijk, want dan ontmoette je in die coronatijden nog eens mensen en was Kerk en leven letterlijk een verbindend element.
Veel mensen en vooral jongere mensen staan echter sceptisch tegenover het ‘parochieblad’, Kerk en leven. Waarom zouden ze zich daar op abonneren? Een blad van onder de toren! De Kerk en heel het zingevingsverhaal is voor veel jongeren en jonge ouders een ver-van-mijn-bedshow. Door de misbruikschandalen hebben ze zelfs een legitimatie gevonden om de Kerk en meteen heel het christelijk verhaal van zich af te duwen.
Ze vergissen zich. Want iedereen, ook de meest vrijzinnige christen, wordt steeds opnieuw geconfronteerd met de ultieme zingevingsvragen: wat is de zin van het aardse leven, wat gebeurt er na de dood en wat is het principe achter de waarneembare materie? Op de uiteindelijke ‘waarom-vraag’ kan men vanuit zuiver wetenschappelijk standpunt nog steeds geen zinnig antwoord formuleren.
Gelukkig wordt de bron van het geloof nooit volledig afgesloten of perfect dichtgetimmerd. Er is immers ‘a crack in everything, that’s how the light gets in’ zoals Leonard Cohen het zo indringend zong. Het is die lichtstraal die door een toevallige ontmoeting, door een tekst of een lied naar binnen komt. Licht dat ons doet beseffen dat het christendom een antwoord te bieden heeft. Geen antwoord in de vorm van een onweerlegbaar bewijs, maar als een religieus zingevingsmodel.
Onderhuids dringt de christelijke boodschap bij veel mensen nog steeds door. Een geloof dat gericht is op hoop en dat iedereen overtuigt dat er voor iedere mens een perspectief is op een leven na de dood. Vergiffenis, rechtvaardigheid, naastenliefde, zorg voor elkaar en voor de aarde zijn stuk voor stuk waarden die gebaseerd zijn op dat christelijk erfgoed dat we moeten blijven koesteren.
Het parochieblad, Kerk en leven, wil zo’n lichtstraal zijn die als een borrelende bron het geloof levendig houdt. Kerk en leven biedt een zinvolle reflectie aan over maatschappelijke onderwerpen; Kerk en leven is een kanaal om aan geloofsverkondiging te doen met getuigenissen van leken, theologen en religieuzen die telkens zuurstof bieden; Kerk en leven is informatie doorgeven over wat er zich in de Kerk beweegt en wat er in de eigen parochie gebeurt. Kortom, Kerk en leven is onmisbaar!
Prominent op de eerste bladzijden is er per parochie de lokale katern. Het is een unieke formule in de krantenwereld. Je leest er artikels van en over mensen uit de eigen omgeving, je komt te weten wie in de parochie gedoopt wordt, huwt of begraven wordt en welke vieringen er in welke kerken zullen plaatsvinden. Je vindt de contacten wie je in de parochie kan aanspreken en je wordt op de hoogte gehouden van een rijke waaier aan activiteiten van het plaatselijke verenigingsleven.
Daarom een oproep. Kerk en leven is een ankerpunt en biedt elke week een zinvolle kijk op de Kerk, op de maatschappij en het leven. Schrijf dat jaarbedrag – minder dan 1 EUR per week - vlug over. Zonder dat je het beseft, kijk je uit naar de postbode die elke week Kerk en leven bij jou komt afgeven.
Marc Van Kerchove
