Hij werd geboren op 16 juli 1926 in Kalken als de oudste zoon uit een gezin met drie kinderen. Zijn moeder was huisvrouw en zijn vader deeltijds keuterboer en deeltijds besteller voor een wijnhandel uit Sint-Amandsberg. Op 20-jarige leeftijd trad hij in bij de minderbroeders Franciscanen. Ook een zus volgde haar roeping en trad in bij de Arme Klaren in Gent. Zijn andere zus huwde met Jozef Bracke. Zij zijn de ouders van Reinout Bracke, leraar in het SGW te Wetteren en dirigent van het Abadabukileyo-koor.
Pater Michel werd priester gewijd op 24 augustus 1954. Hij studeerde ondertussen pedagogie aan de KUL te Leuven. Hij noemde zichzelf Viator: reiziger, pelgrim die God zocht en verkondigde overzee. En zo vertrok hij als missionaris naar Congo op 12 november 1957. Hij was zijn verdere leven in dat Afrikaanse land actief. Bijna 50 jaar lang was hij, door de Franciscaanse spiritualiteit gedreven, begaan met de grote noden van al zijn mensen in de broussedorpen van de regio Kolwezi en Kamina: pastoor, studentenbegeleider, helpende hand voor gevangenen, zieken, ondervoede kinderen, gezinnen in nood, vluchtelingen. Hij werd er op handen gedragen. Doorheen alles bleef hij een echte prediker in meerdere talen: Swahili, Kiluba, Frans. Gedurende zijn laatste levensmaanden studeerde hij nog Tsiluba.
Zijn familie en medebroeders omschrijven pater Michel als een missionaris “pur sang”. Een rustige aanwezigheid, een rots in de branding bij wie de Congolezen nooit tevergeefs aanklopten. Dat blijkt onder meer uit volgend citaat van een verslag van 2004 dat hij na zijn vakantie in België toestuurde aan zijn familie: “….Sinds mijn terugkeer komen elke dag zeer arme kinderen aankloppen. Ze smeken dat ik hun schoolgeld zou willen betalen, zodat ze toch de basisschool zouden kunnen volgen. In de voorbije week betaalde ik het schoolgeld van het begin van het eerste trimester voor 19 kinderen. Dat kostte me op een week 100 €, ongeveer 5 € per kind”.
Dat er in de 21ste eeuw nog mensen aan een missiehuis moeten aankloppen om hulp, stemt telkens weer tot nadenken. En ook nu vandaag is dat nog altijd zeer actueel. Van Réjette De Winter, van wie in de volgende weken een bijdrage volgt, horen we telkens hetzelfde verhaal.
In 2005 kampte pater Michel met ernstige hartproblemen, die hij liet verzorgen in België. Een onbegrijpelijke beslissing voor zijn Congolezen: “Hoe kan iemand wiens hart in Congo ligt, dat nu laten verzorgen in België”. In 2006 hoopte hij er opnieuw te staan. Het heeft niet mogen zijn: in Vlaanderen, op 2 december 2005, hield het warme hart van de Viator op met kloppen. Hij werd begraven op het Franciscaanse kerkhof in Vaalbeek.
In de streek van Kamina is nog één Vlaamse minderbroeder actief. Daar in Dilolo-poste is broeder Jef Augustijnen al 50 jaar actief. Pater Michel was er ten tijde zijn overste. Momenteel is broeder Jef de drijvende kracht achter een waterproject dat de kliniek Lizangenu (‘Bemind elkaar’ in het Nederlands) in Diolo-poste van drinkbaar water moet voorzien o.m. met het plaatsen van een pomp en het leggen van aanvoerbuizen. Dat vandaag een operationele kliniek nog van drinkbaar water moeten worden voorzien, is in Vlaanderen ondenkbaar. Daarom zal dat project door missieanimatie gesteund worden. Broeder Jef is momenteel in Vlaanderen. Hij stelde zijn vertrek naar zijn missiegebied een tweetal weken uit om gedurende de eucharistievieringen, op zaterdag 17 augustus om 18 u in Kalken en zondag 18 augustus om 10 u in Wetteren, te getuigen over pater Michel en het waterproject in Dilolo-poste.
Verdere informatie enerzijds over de andere projecten die missieanimatie zal steunen en anderzijds over de mogelijkheden tot inschrijven tot het missiemaal, volgen in verdere bijdragen.
Namens missieanimatie Wetteren.
Noël Backx
