Toen iedereen zijn aanwezigheid gecontroleerd was, begonnen we aan het echte werk. In een stellingenspel kregen de kandidaat vormelingen enkele uitspraken voorgeschoteld over de catechese en het vormsel. Er werd aan hen gevraagd hierover een standpunt in te nemen. Wij catechisten waren soms verbaasd over de uitspraken maar kregen ook woorden van hoop te horen. ‘Geloven dat is het goede doen, vooral goed doen voor elkaar en van daaruit leven’… zoiets kan tellen op twaalfjarige leeftijd.
Daarna werkten we in kleinere groepjes met het verhaal van Bartimeüs. We leerden dat dit verhaal van lang geleden ons ook nu nog heel wat kan leren. Ook vandaag zitten er net als Bartimeüs nog heel wat mensen aan de kant van de weg, die afgesnauwd worden en het zwijgen worden opgelegd als ze om hulp vragen. Net zoals Bartimeüs geven deze mensen niet op, blijven ze volhouden en krabbelen ze terug recht om dan te ervaren dat een ontmoeting met iemand, Jezus, je leven voorgoed kan veranderen.
Daarna was het tijd voor ontspanning en ontdekten we in een spel dat niet kunnen zien heel wat beperkingen met zich meebrengt. Het was geen pretje om geblinddoekt de anderen zomaar terug te vinden.
Na een korte pauze met een drankje en een koek gingen we creatief aan de slag met wat ons aansprak uit het verhaal om op een stemmige manier af te sluiten met een modern Bartimeüs verhaal. Daaruit onthouden we dat als wij vormelingen in het voetspoor van Jezus willen meegaan, we moeten kijken naar wat er in het hart van de anderen leeft en hen graag zien. Wie alleen kijkt naar de buitenkant is blind, maar als je kijkt naar wat er in iemand zijn hart leeft dan kan je zien!
De kop is er af, zoals ze zeggen, wij zijn samen met jullie onderweg naar het vormsel. Met of zonder overlegcomité zal Jezus jullie de weg tonen. Het was voor iedereen van ons een deugddoende namiddag en wij hoorden van velen onder jullie ‘Het was heel leuk, kunnen we niet meer samen komen…’, meer hoefde dat voor ons echt niet te zijn…
